Ik ben Zoran Ristic, 37 jaar, en vader van 3 prachtige meiden (waarvan ook een tweeling). Lang geleden ben ik begonnen als sociaal cultureel werker. Hierna heb ik o.a. gewerkt in de naschoolse opvang, de Politie, Jeugdzorg en het onderwijs.
Ik ben vooral veel op zoek geweest naar mezelf, en wat ik eigenlijk wilde. Wat ik wist, was dat er altijd veel binnenkwam, ik mensen heel snel kon doorgronden en dat ik mensen snel kon (aan)voelen.
Ik ben altijd veel met zelfontwikkeling bezig geweest, en heb ook altijd een grote interesse gehad in psychologie en gedrag. Ook ben ik altijd met spiritualiteit bezig geweest. Ik wist en voelde altijd dat er meer was. Een innerlijk weten. Veel later pas, ontdekte ik de praktische spiritualiteit en ontdekte ik mezelf pas écht. Alles viel op zijn plek en ik ging écht groeien. Ook begon ik weer met schrijven. Dit deed ik in mijn jongere jaren al heel veel. Vooral over het leven.
Ik pakte de 100% verantwoordelijkheid voor mezelf helemaal terug en ging écht leven.
Nu volg ik mijn hart, neem ik mezelf serieus, ben ik gelukkig, en sta ik krachtig op twee benen.
Of het altijd makkelijk was? Nee, zeker niet.
Of het nu altijd makkelijk is? Nee, ook zeker niet.
Maar ik ben wel gestopt met de slachtofferrol. Met mijn kracht en energie weggeven. Met rondjes draaien in de drama. Doordat ik de verantwoordelijkheid voor mijn leven ben gaan nemen. Door de realisatie dat ik, en alleen ík mijn leven creëer, en dus ík bepaal waar ik me mee verbind, of niet. Dat kunnen dingen in de buitenwereld zijn, maar zeker ook dingen in mijn binnenwereld.
Ik ben gaan voelen wie ik écht ben, zodat ik nu alle dingen herken die ik niet ben. En wat had ik me geïdentificeerd met zóveel, dat ik eigenlijk helemaal niet ben.
Ik heb me veel alleen gevoeld op deze wereld, en toch was daar altijd weer de hulp en ondersteuning voor me. In welke vorm dan ook, het was er, altijd weer. In mijn menselijkheid kan ik me nog steeds wel eens alleen voelen, maar ik weet én voel nu dat dat eigenlijk niet mogelijk is. Ik heb ook heel veel alleen-tijd nodig gehad, om door processen te kunnen gaan. Om mezelf, mijn energie, mijn zijn, helemaal te kunnen ontdekken, en om op eigen benen te kunnen gaan staan.
Je bent nooit uitgeleerd, en we zien en voelen nog maar een heel klein stukje van de échte werkelijkheid, dus dit is natuurlijk een voortdurend proces, maar het verschil is dat ik van het proces ben gaan houden. Ik ben gaan houden van de reis, waar ik voorheen het nut niet zo inzag van het hier zijn. Ergens voelde ik wel dat ik iets te brengen had, maar ik zat nog zo in de illusie dat ik die waarheid niet zo vaak kon zien of voelen. Laat staan belichamen. De laatste jaren is er steeds meer duidelijk geworden voor me wie ik ben, wat ik te doen heb, en wat ik te geven heb. Steeds meer vormen worden zichtbaar, en van binnen word ik steeds lichter. Steeds kan ik me opnieuw verbinden met de hogere waarheid. Met een hogere visie. Zodat ik me niet meer verbind met het lijden en de drama.
Ik ben nu mijn eigen ankerpunt, waaruit alles ontstaat. Dat deed ik al, dat creëren, net zoals iedereen creëert, maar het verschil is dat het nu bewust gebeurt. Natuurlijk zitten er nog steeds intense processen bij, en zijn er uitdagingen als mens-zijn. Maar wat is het fijn om te weten én te voelen wie ik echt ben. Het leven niet meer zo serieus te hoeven nemen, en ik vooral mezelf niet meer zo serieus hoef te nemen. En daar bedoel ik mee dat je mag spelen met het leven. Dat het een spel is. Een toneelvoorstelling. Een rollenvertoning. Nog steeds is mijn uitnodiging om meer speelsheid uit te nodigen, te omarmen, en om te ruilen voor de serieusheid die er nog zit.
In vertrouwen en overgave laat ik ontvouwen wat er mag zijn, en wat er nodig is. Ik weet, en ik geloof dat dat prachtige dingen zijn, in welke vorm ze ook komen, want het hoe laat ik los.
Alles is een cadeau. Eke ademhaling is weer een cadeautje. En er is zoveel moois hier op deze prachtige aarde.
Ik verbind me met liefde, met licht, met heling, met compassie, met eenheid. Dat betekent niet dat ik niet ook andere dingen zie, of kan voelen, maar dat betekent dat ik nu kan onderscheiden wat écht is, en wat niet. En wat van mij is, en wat niet. Wie ik ben, en wat niet. Wat mijn waarheid is, en wat niet.
Alles mag er zijn, want alles heeft een functie. Dus ik heb geleerd om mezelf letterlijk de ruimte geven, zodat ik niet meer hoef te vechten, maar alleen nog maar hoef te zijn.
En als je alleen maar bent. Als dat genoeg is…
Dan ben je vrij!
Ik BEN….
